Biblioteka czasopisma "Nadciśnienie Tętnicze"

Według wytycznych European Society of Hypertension (ESH) z 2009 i Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego (PTNT)z 2008 roku celem leczenia pacjentów z nadciśnieniem tętniczym jest zmniejszenie śmiertelności i ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych poprzez obniżenie ciśnienia tętniczego do wartości uznanych za prawidłowe oraz poprzez leczenie pozahipotensyjne[1, 2]. Tym mianem określa się normalizację modyfikowalnych czynników ryzyka sercowo-naczynowego, czyli tych elementówleczenia farmakologicznego, które bezpośrednio nie wiążą się z obniżaniem ciśnienia tętniczego ani z chorobami towarzyszącyminadciśnieniu tętniczemu, a które mają na celu dodatkowe obniżenie ryzyka zgonu i incydentów sercowo--naczyniowych...

Nadciśnienie tętnicze u kobiet w okresie ciąży dotyczy 5–10% ciężarnych i wiąże się ze zwiększonym ryzykiem powikłań okołoporodowych oraz zgonu zarówno matki, jak i dziecka, a wysokość ciśnienia tętniczego w czasie ciąży przekłada się pośrednio na stan kliniczny ciężarnej i płodu [1–5]. U kobiet z nadciśnieniem tętniczym łagodnym przedwczesny poród występuje w 33% ciąż, a 11% noworodków rodzi się ze zbyt małą względem wieku ciążowego masą ciała...

Zgodnie z wytycznymi European Society of Hypertension/European Society of Cardiology z 2009 roku (ESH/ESC 2009) i Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego (PTNT) z 2008 roku lekami pierwszego rzutu w terapi hipotensyjnej są: diuretyki, b-adrenolityki, antagoniści wapnia, inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE-I, angiotensin converting enzyme inhibitors) oraz antagoniści receptora angiotensyny I (sartany)...

W myśl definicji Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) „cukrzyca to grupa chorób metabolicznych charakteryzująca się hiperglikemią wynikającą z defektu wydzielania i/lub działania insuliny. Przewlekła hiperglikemia wiąże się z uszkodzeniem, zaburzeniem czynności i niewydolnością różnych narządów, szczególnie oczu, nerek,nerwów, serca i naczyń krwionośnych”...

Choroby układu sercowo-naczyniowego są obecnie jednym z najważniejszych problemów dotyczących zdrowia społeczeństw europejskich i całego świata. Do najważniejszych z nich należą: choroba niedokrwienna serca, udary mózgu oraz choroba niedokrwienna naczyń obwodowych.

Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Nadciśnienia ESH (ESH, European Society of Hypertension) i Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC, European Society of Cardiology) oraz Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego (PTNT) z 2008 roku lekami pierwszego rzutu w terapii hipotensyjnej są: diuretyki, b-adrenolityki, antagoniści wapnia, inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE) oraz antagoniści receptora angiotensyny II (sartany). Wartym podkreślenia jest fakt, że trzy z wyżej wymienionych grup blokują układ renina–angiotensyna–aldosteron (RAA), co świadczy o dużym znaczeniu układu RAA w patogenezie nadciśnienia tętniczego.

W 1964 roku Fleckenstein jako pierwszy wprowadził określenie „antagoniści wapnia” dla substancji powodujących w sercu zmniejszenie zużycia wysokoenergetycznych fosforanów, które wpływają także na siłę skurczu mięśnia sercowego i zużycie tlenu [1]. W 1969 roku zaproponowano nazwę „blokery kanałów wapniowych” lepiej podkreślającą sposób działania tych leków [2]. Przez ostatnie pół wieku leki te ugruntowały swoją pozycję w farmakoterapii chorób układu krążenia. Już w latach 70. ubiegłego wieku włączono je do terapii choroby niedokrwiennej serca, a w latach 80. zastosowano w leczeniu nadciśnienia tętniczego...