Polski Przegląd Neurologiczny 2008, tom 4, nr 3

Leczenie zaburzeń ruchowych późnego okresu choroby Parkinsona (PD, Parkinson’s disease) stwarza wiele problemów. O ile w pierwszym okresie, w tak zwanym miodowym miesiącu (który trwa 3–5 lat) obserwuje się stabilną reakcję na leki dopaminergiczne, o tyle w okresie późnym, w miarę ubytku neuronów dopaminergicznych, wykazujących zdolność metabolizowania lewodopy do dopaminy, pojawiają się uciążliwe powikłania ruchowe. ...

Choroba Wilsona (WD, Wilson’s disease) jest rzadkim, genetycznie uwarunkowanym schorzeniem dziedziczącym się autosomalnie recesywnie. Charakteryzuje się występowaniem zaburzeń funkcji wątroby oraz uszkodzeniem układu nerwowego. Jej częstość w populacji szacuje się na 30/100 000 mieszkańców. ...

Do niedawna w opisie chorób pozapiramidowych (obecnie preferowana nazwa to „zaburzenia ruchowe” lub, może lepiej, „schorzenia ruchowe” — ang. movement disorders) szczególną uwagę skupiano właśnie na fenomenologii ruchów mimowolnych. Jednak w ostatnim okresie zaczęto podkreślać znaczenie tak zwanych objawów pozaruchowych. Należą do nich: ...

Choroba Parkinsona (PD, Parkinson’s disease) to postępująca choroba neurozwyrodnieniowa, której podstawowymi objawami są zaburzenia ruchowe spowodowane zanikiem neuronów dopaminergicznych części zbitej substancji czarnej. Dopaminowa terapia zastępcza, oparta na lewodopie, agonistach dopaminy czy inhibitorach monoaminooksydazy B, jest skuteczna w leczeniu tych objawów, wpływa na poprawę jakości życia, a także na jego wydłużenie [1–3]. ...

Udar mózgu należy do najczęstszych chorób układu nerwowego, a ze względu na następstwa, jakie pozostawia, niewątpliwie jest jednym z najpoważniejszych problemów medycznych. Występuje u około 0,5% ogólnej populacji, co przekłada się na 1 mln nowych zachorowań rocznie w Europie oraz ponad 500 tys. w Stanach Zjednoczonych  [1]. ...

Szybki rozwój medycyny i biotechnologii niesie ze sobą niewątpliwe korzyści naukowo-techniczne oraz ekonomiczne i społeczne. Zjawisko to może się jednak przyczyniać do zachwiania podmiotowości pacjenta i jego relacji z lekarzem. Niewątpliwie należy dążyć do zachowania humanistycznego kierunku rozwoju biotechnologii i medycyny [1–4]. ...